Αν μπορούσε κανείς να διακοσμήσει το Φώς!

...Αν μπορούσε κανείς να διακοσμήσει το Φώς!

Μια καινούρια γενιά βιτρώ, πολύ φωτεινών, προσαρμοσμένων στη σύγχρονη
κατοικία, που της προσδίδουν όλη τη γοητεία του παρελθόντος,
προέκυψε τα τελευταία χρόνια μέσα απο την εξέλιξη της τεχνολογίας.

Η τεχνική που χρησιμοποιείται διαφέρει από αυτή του κλασσικού βιτρώ, που συνίσταται από
την κοπή μικρών γυαλιών που ψήνονται στο φούρνο και συνδέονται με μολυβένιες βέργες.
 Εδώ πρόκειται για την τεχνική της ελεύθερης ζωγραφικής πάνω στο γυαλί.
Χρησιμοποιούνται ψυχρά βερνίκια σμάλτου, νέας τεχνολογίας, ανεξίτηλα,
το δε γραμμικό σχέδιο που πρίν αποτελείτο απο τις βαριές και περιοριστικές για τον σχεδιασμό,
μολυβένιες βέργες, αντικαθίσταται απο ένα ισχυρό συνθετικό υλικό που τοποθετείται πάνω στο γυαλί,
ανοίγοντας νέους, πολύ μεγαλύτερους ορίζοντες στην καλλιτεχνική δημιουργία.

Η νέα αυτή τεχνική δεν μιμείται την παλιά κλασσική, όπως διατείνονται οι οπαδοί της παραδοσιακής
μεθόδου, αποκαλώντας - άστοχα και παραπλανητικά - τα έργα αυτά, ..."ψευδοβιτρώ"!

Επ' ευκαιρία η Encyclopaedia Britannica δίδει τον ορισμό για το βιτρώ (Stained glass), ως εξής:
"...το χρωματισμένο γυαλί που χρησιμοποιείται για να κατασκευάσει κανείς διακοσμημένα
παράθυρα ή άλλα αντικείμενα, τα οποία διαπερνά το φώς.
Ακριβολογώντας, "stained", ή χρωματισμένο με την προσθήκη διαφόρων χρωμάτων."

Και παρακάτω, ¨Μια μορφή ζωγραφικής σε γυαλί που επιτρέπει στο φώς να το διαπερνά
- αντίθετα με το σχέδιο ή την ζωγραφική σε μια επιφάνεια που αντανακλά το φώς -
το βιτρώ ( stained glass) ξεχωρίζει απο σχεδόν όλες τις άλλες μορφές τέχνης σε δύο διαστάσεις".

Η αλήθεια είναι πως αυτή η τέχνη, μετά την άνθηση και την κορύφωσή της τον 15ο αιώνα, την Γοτθική
περίοδο, άρχισε να φθίνει σταδιακά, κυρίως κατα τον 17ο και 18ο αιώνα, για πολλούς λόγους.
Ένας απο αυτούς ήταν ο ενδογενής περιορισμός στην διαδικασία κοπής του γυαλιού.
Ήταν αδύνατον να κοπεί σε συγκεκριμένες φόρμες. Αυτό οδήγησε σε ένα εξαναγκασμό του σχεδίου
για να καλυφθούν οι ατέλειες, και έφθασε μια περίοδος όπου το βιτρώ αντιμετωπίζονταν πλέον σαν
ένα δίκτυο μαύρων γραμμών και έγχρωμου φωτός.Η μολυβένια γραμμή που κάποτε γίνονταν
αποδεκτή σαν αναγκαίο και διακοσμητικό στοιχείο, έγινε δομικός εφιάλτης που έπρεπε να
καμουφλαρισθεί με το σχέδιο. Έτσι, απο ένα σημείο κι έπειτα το σχέδιο καθορίζονταν σε όλο και
μεγαλύτερο βαθμό απο την εγγενή ιδιομορφία του υλικού. Έτσι, προοδευτικά, επήλθε η παρακμή.

Μονάχα στα τέλη του 19ου αιώνα, με το κίνημα της Art Nouveau ν' αγκάλιάζει την σχεδόν ξεχασμένη αυτή
τέχνη, αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον, πρωταρχικά των καλλιτεχνών και κατόπιν του κοινού, και αναστήθηκε.
Μεγάλοι καλλιτέχνες, όπως ο John La Farge, o Luis Comfort Tiffany ή ο William Morris, εκμεταλλευόμενοι
και τις δυνατότητες της νέας τεχνολογίας, απελευθέρωσαν σταδιακά την τέχνη αυτή από
τα στοιχεία εκείνα, που ενώ στην αρχή ήταν φτερά, παραλίγο να καταλήξουν σάβανα.
Τα υλικά, οι τεχνικές, η φιλοσοφία και γενικότερα κάθε τί που αποτελούσε μέρος της διαδικασίας,
είχε εγκλωβιστεί σ' ένα φορμαλισμό που δέν άφηνε περιθώρια στην αυθεντική δημιουργία.
Αυτοί οι πρωτοπόροι  άνοιξαν καινούργιους ορίζοντες, και το κοινό ανταποκρίθηκε μ' ενθουσιασμό,
με αποτέλεσμα εκπληκτικά έργα που κοσμούν φημισμένα κτίρια και κατοικίες ή βρίσκονται σε
ιδιωτικές συλλογές και στα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου.

Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο τα μοντέρνα υλικά εισέβαλαν ορμητικά στο χώρο της διάφανης
δημιουργίας και περνάμε απο την έκπληξη στο σόκ και τούμπαλιν. Ατσάλι, μπετόν, ξύλο, Plexiglass,
fiberglass, οξέα και ψυχρά σμάλτα, ακτινογραφίες και φωτογραφικά φίλμς, ψηφιακά επεξεργασμένες
διαφάνειες, beveled glass, αναγλυφοτυπίες, etching και αμμοβολές είναι μεταξύ άλλων τα υλικά και
τα μέσα που υπηρετούν αυτή τη μαγική τέχνη.

Να φανταστεί κανείς, πως αργότερα, μετά το 1970, ορισμένοι καλλιτέχνες χρησιμοποιώντας τεχνολογικά
εξελιγμένες τεχνικές και μηχανήματα, δημιούργησαν έργα με "καλλι-τεχνικές παραδοξότητες", όπως το
λεγόμενο "impossible cut" - εξ ού και ο τίτλος του πρώτου έργου μ' αυτήν την "παραδοξότητα".
Πρόκειται για έργα όπου το γυαλί κόβεται και επεξεργάζεται με τέτοιο τρόπο, όπου η μολυβένια βέργα,
που υποτίθεται υπάρχει για να συνδέει και να συγκρατεί τα διαφορα κομμάτια που αποτελούν την σύνθεση,
σταματάει στη μέση του ...πουθενά! Δεν παιζει κανένα δομικό ρόλο!

Μ' αυτόν τον τρόπο οι σύγχρονοι καλλιτέχνες ειρωνεύονται την παλιά τεχνική, "παίρνουν το αίμα τους πίσω"
για τα βάσανα των προπάππων τους και εκδικούνται για το κενό στην ομαλή εξέλιξη αυτής της τέχνης.

Κι άν μου ζητούσαν να δώσω έναν ορισμό για τα Βιτρώ,
θά 'λεγα με τρείς λέξεις, οτι είναι "Διάφανη Έντεχνη Επιφάνεια".

Notis Art Glass

https://www.notis-artglass.gr

Notis,δεν ξέρω αν έχεις μπει εδώ μέσα για διαφημιστικούς λόγους ή(και) είσαι φίλος του fantom...Να με συμπαθάς αλλά θα ήθελα να σου πω καθαρά και ξάστερα την άποψή μου...Ναι,είναι ωραίο το βιτρώ.Όμως εγώ τα παράθυρα που έχω στο σπίτι μου,όταν τα έχω ανοιχτά,τα θέλω διάφανα!για να μπαίνει άπλετο φως...που αναπόφευκτα δεν μπορεί να είναι το ίδιο,όταν αυτά καλύπτονται από χρώματα και εικόνες,όσο ωραίες και να είναι."Διάφανη?έντεχνη επιφάνεια"?Δεν νομίζω να μπορεί ποτέ να είναι διάφανη από τη στιγμή που καλύπτεται με χρώμα,όσο ανοιχτόχρωμο και να είναι...Και δεν είναι ότι δεν ξέρω από τέχνη ή δεν μπορώ να την εκτιμήσω,όμως το βιτρώ για μένα συνδέεται με ναούς(όπου εκεί πράγματι δεν χρειάζεται πολύ φως,ίσως για να υπάρχει μεγαλύτερη κατάνυξη και δέος) ή με αντικείμενα π.χ.βάζα,έπιπλα(όπως παράθυρα βιτρίνας-σκρίνιου κτλ.).Φιλικά

όχι δεν τον ξέρω τον noti, αλλά εντάξει, η συγκεκριμένη παρουσίαση δεν
μας "ενοχλεί" νομίζω (σαν κανά δυο άλλους που πέρασαν, ονόματα δεν
λέμε... Κωδικός: "προϊόν χρυσάφι" και "τετράγωνο όραμα")



Ομολογουμένως δεν είμαι καλλιτεχνικός τύπος, αλλά μου αρέσουν κάτι
κεράκια κτλ με βιτρώ. Πάντως στα παράθυρα με εμένα θα ήταν άλλο το
πρόβλημα... επειδή έχω συνέχεια τα πατζούρια κατεβασμένα δεν θα
φαίνονταν τα σχέδια

Δεν είπα ότι μας ενοχλεί η παρουσίαση,ίσα-ίσα που είναι κάτι όμορφο.Και τα δικά σου τα παράθυρα ,ε...καλά..τι να περιμένουμε...Φαίνονται οι νυχτερίδεςΑπορώ πώς και δεν κοιμήθηκες ακόμη...

[Παράθεση από : ROSEBUD]Απορώ πώς και δεν κοιμήθηκες ακόμη...

[Παράθεση από : ROSEBUD]Notis,δεν ξέρω αν έχεις μπει εδώ μέσα για διαφημιστικούς λόγους ή(και) είσαι φίλος του fantom...Να με συμπαθάς αλλά θα ήθελα να σου πω καθαρά και ξάστερα την άποψή μου...Ναι,είναι ωραίο το βιτρώ.Όμως εγώ τα παράθυρα που έχω στο σπίτι μου,όταν τα έχω ανοιχτά,τα θέλω διάφανα!για να μπαίνει άπλετο φως...που αναπόφευκτα δεν μπορεί να είναι το ίδιο,όταν αυτά καλύπτονται από χρώματα και εικόνες,όσο ωραίες και να είναι."Διάφανη?έντεχνη επιφάνεια"?Δεν νομίζω να μπορεί ποτέ να είναι διάφανη από τη στιγμή που καλύπτεται με χρώμα,όσο ανοιχτόχρωμο και να είναι...Και δεν είναι ότι δεν ξέρω από τέχνη ή δεν μπορώ να την εκτιμήσω,όμως το βιτρώ για μένα συνδέεται με ναούς(όπου εκεί πράγματι δεν χρειάζεται πολύ φως,ίσως για να υπάρχει μεγαλύτερη κατάνυξη και δέος) ή με αντικείμενα π.χ.βάζα,έπιπλα(όπως παράθυρα βιτρίνας-σκρίνιου κτλ.).Φιλικά

...Θαυμάζοντας την ομορφιά της λάμψης τους!

Υπάρχει κανείς που να μη αγαπά το χρωματιστό γυαλί; Αμφιβάλλω.
Δεν μπορώ να φανταστώ πώς κάποιος, μπορεί να κοιτάξει τη δέσμη του φωτός που διαχέει
τα λαμπυρίζοντα χρώματα στον αέρα και να μην λατρέψει τις ψυχεδελικές τους αποχρώσεις.

Όταν ήμουν μικρός η γιαγιά μου μ' έπαιρνε μαζί της στην εκκλησία, σ' αυτόν τον σκοτεινό
χώρο της μάταιας ελπίδας και της ενοχής. Εκεί το μόνο που μπορούσε να κρατήσει την προσοχή μου
ήταν οι έγχρωμες, φωτεινές δέσμες που τρύπωναν απο τα μικρά παράθυρα ψηλά. Τα μόρια της σκόνης
ταξιδευαν μεσα σ' αυτά τα χρωματιστά κανάλια φωτός και μαζί τους ταξίδευα κι εγώ.
Η πλατφόρμα της φαντασίας μου ήταν ανέκαθεν το φώς.

Ο περισσότερος κόσμος έχει κατά νού την εικόνα των πολύχρωμων φεγγιτών των καθεδρικών ναών της Ευρώπης.
Αυστηρές εικόνες αγίων να μας επιτιμούν για τις αμαρτίες μας και υποσχέσεις για ένα παράδεισο στην "άλλη" ζωή!

Όμως στον 20ό αιώνα το ποτάμι πήρε μιά απροσδόκητη στροφή !
Η αλλαγή που επέφερε η βιομηχανική επανάσταση του 19ου, καθώς και οι κοινωνικές τριβές που προέκυψαν,
απομυθοποίησαν, μεταξύ άλλων, σε μεγάλο βαθμό και την πανάρχαιη αυτή τέχνη.
Ειναι σήμερα γνωστό οτι στην αρχαία Αίγυπτο δούλευαν το γυαλί με επιδεξιότητα και οτι οι ʼραβες
έφιαχναν τζαμιλίκια, συνδεδεμένα με γύψο ενισχυμένο με φυτικές ίνες και σίδερο, "κλώστρα" όπως αναφέρονται,
πολύ πριν οι άφραγκοι Φράγκοι επιδράμουν, με πρόφαση το "'Αγιο Δισκοπότηρο", και τα οικοιοποιηθούν.
Απο τους ¨Αραβες άλλωστε, λόγω καί των εμπορικών σχέσεων, εμπνεύστηκαν οι μαστόροι στο Πήλιο,
τη Σιάτιστα, την Καστοριά και άλλες πόλεις της Κεντρικής και Β. Ελλάδας κι έφιαξαν σε αρχοντικά
τα περίφημα "γυαλοστάσια", με καθαρό Ελληνικό χαρακτήρα.

Φεγγίτης βιτρώ, στο αρχοντικό Νερατζόπουλου, Σιάτιστα 1755.

Τον περασμένο αιώνα, τον 20ό, η τεχνολογία στα χέρια πρωτοπόρων σαν τον Louis Comfort Tiffany,
τον John La Farge, τον William Morris αι άλλους, απελευθέρωσε ολοκληρωτικά την τέχνη αυτή από
τα στοιχεία εκείνα, που ενώ στην αρχή ήταν φτερά, παραλίγο να καταλήξουν σάβανα, τα υλικά,
οι τεχνικές, η φιλοσοφία και γενικότερα κάθε τί που αποτελούσε μέρος της διαδικασίας,
είχε εγκλωβιστεί σ' ένα φορμαλισμό που δέν άφηνε περιθώρια στην αυθεντική δημιουργία.

Όπως και στις περισσότερες μορφές τέχνης, ο καλλιτέχνης μπορεί να χρησιμοποιήσειτο γυαλί σαν υλικό
διακοσμητικό ή διαφορετικά, να κάνει μια δυναμική καλλιτεχνική κατάθεση και να μεταμορφώσει ένα χώρο.

Αντίθετα όμως με την ζωγραφική ή τη γλυπτική όπου το φώς απορροφάται και ανακλάται, το γυαλί αφήνει
το φώς να το διαπερνά, μεταμορφώνοντάς το, αλληλεπιδρώντας με το περιβάλλον μ'ένα τρόπο μοναδικό.

Δίνεται έτσι η δυνατότητα να δημιουργηθεί ένας χώρος με ιδιαίτερη προσωπικότητα και ομορφιά, ή αλλιώς,
να κάνει την διαφορά ανάμεσα σ'ένα πολύ ωραίο χώρο και σ'ένα αξέχαστο χώρο.

Ή χρήση του γυαλιού σαν μέσο καλλιτεχνικής έκφρασης αλλά και σαν διακοσμητικό
υλικό, στην Ευρώπη και την Αμερική, έχει καθιερωθεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Οι δυνατότητες εφαρμογής τεράστιες, το αποτέλεσμα πολλές φορές φαντασμαγορικό!

Palau de la Musica Catalana - Sala de concerts. Barcelona.

Αγαπητέ συμφωνώ απόλυτα με την προτίμησή σου για "καθαρά" παράθυρα - ούτε εγώ δεν θά τοποθετούσα
ένα βιτρώ σ' ένα παράθυρο με θέα, εκτός απο περιπτώσεις όπου, διαφορετικές συνθήκες υπαγορεύουν το
"παίξιμο" με το περιβάλλον. Όμως όταν έχεις ένα παράθυρο που δεν "βλέπει" πουθενά, ή απλά "βλέπει"
τον απέναντι τοίχο της πολυκατοικίας, όταν στο living room υπάρχει μια εσοχή όπου δεν καλύπτεται με τίποτα
ή στην περίπτωση μιάς ψευδοροφής ή ακόμα κι ενός διαχωριστικού για να αναφέρω μόνο μερικές απο τις
εφαρμογες, τί καλύτερο απο ένα καλαίσθητο βιτρώ;

Στην ηλιόλουστη Ελλάδα ο κόσμος ακόμα νομίζει πως το βιτρώ είναι μόνο για τις εκκλησίες,
και είναι κρίμα γιατι τα βιτρώ έχουν σίγουρα σχέση με το Ελληνικό φώς!

Στον ρόλο μου, σαν καλλιτέχνη, περιλαμβάνεται και η Παιδεία.
Αυτός είναι ο λόγος που "μπήκα" και εδώ.

Κατα τα άλλα, περι ορέξεως, ...κολοκυθόπιττες!

Notis

Notis,πολύ καλαίσθητη η διαφήμισή σου και η ιστοσελίδα σου επίσης.Όμως αυτή η τελευταία σου πρόταση δείχνει ότι ενοχλήθηκες και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί.Στο κάτω-κάτω σε forum έχεις μπει και θα έπρεπε να δέχεσαι  και να περιμένεις τον αντίλογο.Πάντα, φυσικά, πολιτισμένα όπως και είμαι σίγουρη ότι σου μίλησα.Η τεχνοτροπία αυτή μου αρέσει πολύ αλλά η διαφωνία μου βρίσκεται στο σκέλος της διακόσμησης του φωτός.Για μένα φως=διαφάνεια.Απλώς και μόνο αν δει κανείς τις φωτογραφίες σου από τα βιτρώ στο ναό αλλά και στο αρχοντικό στη Σιάτιστα,μπορεί νομίζω να διακρίνει εύκολα τη σκοτεινότητα που υπάρχει και να φανταστεί εύκολα πόσο περισσότερο φως θα έμπενε στο χώρο,αν υπήρχε διαφάνεια στο γυαλί.Σε άλλα γυάλινα αντικείμενα,αντίθετα,ή επιφάνειες που βρίσκονται σε κρυφά σημεία και χρήζουν τονισμού με χρώμα,εκεί ναι,είμαι σύμφωνη.Θα με ενδιέφερε ακόμη να μάθω τι είναι το "γυαλοστάσιο",μια και το σπίτι μου έχει πηλιορίτικη επίπλωση και διακόσμηση αλλά πρώτη φορά ακούω αυτό τον όρο.

Καλή μου με παρεξήγησες,

Το "περι ορέξεως, ...κολοκυθόπιττες", αφορούσε την χρήση των βιτρώ σαν διακοσμητικό στοιχείο.
Ο καθένας έχει το απόλυτο δικαίωμα να γουστάρει ή μή κάποιο στοιχείο στον χώρο του.
Δεν ήμουν ποτέ υπέρ της "μοδας", προτιμώ το προσωπικό γούστο σε όλα.

Ο αντίλογος με χαροποιεί γιατι σημαίνει πως υπάρχει ενδιαφέρον.

Τα δείγματα που παρέθεσα είναι χαρακτηριστικά διαφόρων εποχών και στύλ.

¨Οσον αφορά την διαφάνεια, αυτή ανάλογα με το σχέδιο, σε πάντα σε συνάρτηση με τις συνθήκες του χώρου,
ακόμα και την επιθυμία του πελάτη, μπορεί να ρυθμιστεί σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Πρόσεξε αυτά τα δείγματα.

Στο Πήλιο υπάρχει μεγάλη παράδοση στα "γυαλοστάσια".

Παραθέτω μερικά δείγματα.

Μ' εκτίμηση,

Notis

  Τονιονιονιονιονιονιογκ!Η gallery  Μιρραράκη   λείπει..............................

Ε,δεν το πιστεύω...Στην τελευταία φωτογραφία είναι σαν να βλέπω το δωμάτιό μου στο πατρικό μου!(όχι στο Πήλιο).7 παράθυρα τέτοιου μεγέθους με άλλα 7 μικρότερα από πάνω!Πάντα κρύωνα εκεί μέσα,γιατί όλο και από κάπου έμπαζαν!Αυτό είναι το γυαλοστάσιο;;;Θυμάμαι πάντα τη μητέρα μου που έλεγε πόσο όμορφο θα γίνονταν το δωμάτιο,αν τα πάνω ήταν ζωγραφισμένα.Όσο για τις πρώτες φωτογραφίες...είναι πράγματι πολύ όμορφα όλα.Με την πρώτη ευκαιρία που θα βρεθώ στην Αθήνα θα προσπαθήσω να σε επισκεφθώ.Αρκεί να μην είσαι πολύ ακριβός,να μας μείνει και τίποτα να τρώμε ,ε;

Χαίρομαι που εκτιμάς την αισθητική των βιτρώ και την χρηστικότητά τους.

Θα χαρώ να σε δώ απο κοντά, όσο για τις τιμές, αυτές εξαρτώνται απο το μέγεθος,

την πολυπλοκότητα του σχεδίου, και τις τυχόν ιδιαιτερότητες της τοποθέτησης.

Όσο για το "ακριβές", οι Αμερικάνοι λένε, "...If you can ask, you can afford it."!

Notis

[Παράθεση από : ritsa]  Τονιονιονιονιονιονιογκ!Η gallery  Μιρραράκη   λείπει...................................

RITSA, όπως λέμε ...ASTIR τ'ανάποδα!

Λοιπόν ...αστέρι μου, ο τίτλος του  forum είναι "Πολιτισμός, Τέχνες & Γράμματα ",

άν δεν ενδιαφέρεσαι - δικαίωμά σου - no problem, αλλά τί δουλειά έχουν

τα ..."Κιλίμια, χαλιααααά" της εν λόγω κυρίας με τα άρθρα μου περι των Βιτρώ;

Notis

Όσο για το "ακριβές", οι Αμερικάνοι λένε, "...If you can ask, you can afford it."!

Notis

"...but if you were sure you can afford it,you wouldn't bother to ask."

...Just kidding. Αυτά τα λέν' οι Αμερικάνοι.

Aπλά δεν νομίζω πως είναι ο κατάλληλος χώρος, για συζήτηση περι τιμών.

Υπάρχουν σχετικές αναφορές στο site.

Επίσης τηλ. & e-mail για περισσότερες πληροφορίες.

Notis

[Παράθεση από : Notis]

[Παράθεση από : ritsa]  Τονιονιονιονιονιονιογκ!Η gallery  Μιρραράκη   λείπει...................................

RITSA, όπως λέμε ...ASTIR τ'ανάποδα!

Λοιπόν ...αστέρι μου, ο τίτλος του  forum είναι "Πολιτισμός, Τέχνες & Γράμματα ",

άν δεν ενδιαφέρεσαι - δικαίωμά σου - no problem, αλλά τί δουλειά έχουν

τα ..."Κιλίμια, χαλιααααά" της εν λόγω κυρίας με τα άρθρα μου περι των Βιτρώ;

Notis

 

     Σωστά!!!!!!!Τα  κιλίμια  έχουν τηλεοπτική  διαφήμιση.

Ritsa,προφανώς ο Notis έγινε τόσο εριστικός,γιατί το θεώρησε προσβολή να συγκρίνεις κάποια καλλιτεχνική δημιουργία όπως η δική του με χαλιά που φτιάχνουν οι τεχνίτες και μόνο,Ιρανοί,Πακιστανοί κτλ.Σύμφωνοι,και οι δύο είναι διαφημίσεις.Και μένα εκείνο το "παιδεία" μου φάνηκε άστοχο.Όμως τουλάχιστον ας παραδεχτούμε ότι η διαφήμισή του πρόσθεσε μία αρκετά ευχάριστη νότα εδώ μέσα και από άποψη ποιότητας συμβαδίζει με το επίπεδο αυτού εδώ του site.

ROSEBUD,

Νομίζω οτι παρεξηγήθηκα. Όταν αναφέρομαι στην Παιδεία, δεν εννοώ οτι θα κάνω τον δάσκαλο εδω πέρα, επαναλαμβάνω οτι το συγκεκριμένο Forum έχει τίτλο "Πολιτισμός - Τέχνες - Γράμματα", θεώρησα λοιπόν πως υπάρχει κοινό με καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα και έκανα μια σύντομη ενημερωτική αναφορά στο θέμα των βιτρώ.

Επίσης δεν πρόκειται για άμεση διαφήμηση, δεδομένου οτι απο τις 19 φωτογραφίες που δημοσίευσα απο το αρχείο μου, μόνο μία αφορά δικό μου έργο. Τα δε links Art Glass Forum και Art Glass Club, είναι για όποιον ενδιαφέρεται περαιτέρω για τα βιτρώ και την Τέχνη του Γυαλιού γενικότερα.

Δεν μπορώ να είμαι εριστικός διότι, προσωπικά, δεν έχω να χωρίσω τίποτε, με κανένα. Απάντησα στην ASTIR, χαριτολογώντας και όχι γιατι σύγκρινε έργα μεγάλων καλλιτεχνών με τα κιλίμια της εν λόγω κυρίας, αυτό που έγραψε και το επαναλαμβάνει, δείχνει το μέτρο της αντίληψής της.

Αυτά, και τέλος με τις παρεξηγήσεις.

Notis

             Notis...πολύ  aggressive....και δυστυχώς  not by choice but by sheer necessity.